(این اشعار درباره 12 بهمن ماه،ورود امام(ره) به کشور سروده شده)

شـب تاریک رفت و فـجر گردید از افــق پیدا                  شد ایران چون گلستان از قدوم رهبر دانا

خمـیـنـی آمد و طـاغوتیان رفـتـند از کــشــور                 بلی! چون نور آمد رفت ظلمت از شب یلدا

فتاده لــرزه بر انـدام هــر طاغوت و طـاغوتی               چو سحر سامری در پیش پای معجز موسی

به بهمن ماه در ایــران هزاران گل شکوفا شد                ولی خون شــهیدان آبیاری کرده این گل ها

تحقق یافت جاء الحق،و باطل مضمحل گردید               به سعی و اتــّحاد مسـلمین از پیر و از برنا

به سهم خود کند هــرکس کمک در راه آزادی             "خدایی"هم بود یک قطره کوچک از این دریا

نوشته شده توسط : حاج فیض الله خدایی

(در مورد بازگشت پیکر شهید مفقود عباس خدایی فرزند حاجی غلامرضا به حاجی آباد زرین سروده شد)

آمدی عباس اندر روستا خوش آمدی                      کرده ای این روستا را پر صفا خوش آمدی

آفرین بر همت پاکت که اندر راه عشق                          گشته ای قربانی کوی مِنا خوش آمدی

کشتگان راه حق اندر حقیقت زنده اند                      گشته ای مرزوق در نزد خدا خوش آمدی

بلبلی همچون تو کِی بودی سزاوار قفس؟                     پرکشیدی تا برِ عرش خدا خوش آمدی

در نماز عشق با خون خودت کردی وضو                سجده کردی روی خاک کربلا خوش آمدی

مادرت در انتظارت قامتش از غم خمید                       هم پدر در انتظارت سالها...خوش آمدی

پیکر پاک تو را خاک وطن در بر گرفت                      تا شرف یابد ز خاک کربلا خوش آمدی

گرچه می باشد فراقت بر برادرها گران                   لیک نبود چاره جز صبر و رضا خوش آمدی

خواهرانت رهروان رسم و راه زینبند                     چونکه خود گشتی براه دین فدا خوش آمدی

بوی پیراهن خبر از یوسف گمگشته داد                    جانب یعقوب بعد از سال ها خوش آمدی

از "خدایی" در جزا بنما شفاعت نزد حق                     شاعری گمنام زاهل روستا خوش آمدی

نوشته شده توسط : حاج فیض الله خدایی

(این اشعار در موقع بازدید جناب آقای سفید استاندار یزد و هیئت همراه از حاجی آباد زرین سروده شد)

از ورود میــهمانان عـــزیز، این روســتا                 گشته عطرآگین و خرم، پر فروغ و باصفا

خیرمقدم عـــرض بنمایم به آقای ســفیــد                  هـم به همــراهان، قدوم جملگی بر چشم ما

با اجازه ازحضورت عرض بنمایم کنون                  شـمّــه ای از مشکلات مـردم این روســتا

نقطه محـــروم استــانیم و تنـــها در کویر                 چــشـــم امید اهالـــی سوی الـــطاف شــما

جاده ناهموار و در فصل زمسـتان باتلاق                 مشکلی معضل بُود از هر نظر در پیش پا

نخل ها گردیده از آفت ســراســر بی ثمر                  مشکل کـم آبی اندر جای خود باشد به جا

آب شرب ما هم اندر فصل تابستان کم است              نیست در حـــدّ کفـاف مـــردم این روســتـا

مرغداری ها ز وضع جاده باشد ورشکست             چون به موقع نیست اندر دسترس دان و دوا

خواهران در فرش بافی جملگی مشغول کار             لیک بی سرمایه کی کاری برد راهی به جا

وام هم از بانک بگرفتن قرین با صرفه نیست           چون ز بس علاف میسازند ما را بانک ها

تا گرفتم وام را یکـــجا شده خــــرج ســفر             نیست غیراز قرض آن چیز دگر دردست ما

کوچه های ما سراسرخاکی و پر گرد وخاک         خاصه آن موقع که ماشین بگذرد از کوچه ها

وضع بهــداری ز ســــابق اندکی بهتر شده                   لیک بیماران ارژانسی ندارند ره به جا

با درود بیــــکران بر تربت پاک امــــام               از خدا خواهد "خدایی" روز و شب اندر دعا

عمر و عزت از برای رهبر و هم خاتمی                 جمله مسئولین کـــشور را ز درگــاه خــدا

نوشته شده توسط : حاج فیض الله خدایی

(در مورد قطع آب و برق حاجی آباد زرین سروده شد)

چند روزی هست که اندر چشم هایم خواب نیست               غصـه از کمبـــود نانـــم بــود ، اکنون آب نیست

برق شد خامــوش ، گفتــم تا به مــه جویــم پنـــاه                 مـــه نهان گردید و از بخت بـــدم مهتاب نیست

گفتمـــی فــــردا دمد خورشیــد ، وا گــردد دلـــم                   لیـــک از گرمـــای بیـحد در توانــم تــاب نیست

ناگهان گفتا سروشــی ای "خدایی" ایــن زمــــان                     فکر نانی کن که این خربوزه غیر از آب نیست

نوشته شده توسط : حاج فیض الله خدایی

(در مورد تبعیض قائل شدن سرپرست معدن باریت حاجی آباد زرین بین کارگرهای معدن)

ای فلانـــــی در حق ما بس ستـــــم ها کرده ای        جـــــای خود در آتـــــــش دوزخ مـــهـــیا کرده ای

در میـــــــان جیب تو پـــیدا بود دمَ خــــــروس              چون که بیــن کــارگـــــــر تبعیــض بــرپا کرده ای

بهـــــر بعضی نانرسانی،بهـــــر بعضی نانبری            مشــت خــود انــدر میــان مـــــردمــان وا کرده ای

روی بامی دو هوا کی می پسندد اهــــل حـــق؟           زین قضاوت خویش را مغضوب و رسوا کرده ای

گــــــر بود بی شک پی امــــروز فردای دگــر            وای بـــر حالت که دیــــن در کــار دنیــــا کرده ای

. . . مالــــی در وجـــود مــــــردم آزاده نیست         خوش نگهـــــدار آن کسانــــی را کـــه پیدا کرده ای

نوشته شده توسط : حاج فیض الله خدایی

به صد زحمت خروسـی را شغالی              ربـــود از مرغــــدان پیــــــرزالی

به دندان برگرفت و رفت چون باد               ز یکســو پیـــرزن با داد و فریــاد

که ای مــردم خروسم بُد ســه کیلو               نمی دانم چـه ســــازم با غـــــم او

شغـــال از گفته های زن بـرآشفت               سر ره دید روباهــی، به وی گفت

نظر کن این خروس خــرد و لاغر              کجـا باشـد ســه کیلو؟ هسـت کمتر

به پاســـخ گفت آن روبـــاه مکــار               که من با دست سنجم وزن هر بار

بــده تا مــن بســنجـــم وزن او را                زبان بربند و کم کــن گفتـــگو را

شغــــال ابلــه نـــادان و گمــــراه                 بدادی طعمه را در دسـت روبــاه

چو روبَه طعمه را آورد در دست                به دیــواری که آنجـا بود برجست

بگفتا گــر دلت از این ملول است                 برای من به شش کیلو قبول است

بگفت این و به سوراخی فرو شد                 بدین سان حل و فصل گفتـگو شد

نوشته شده توسط : حاج فیض الله خدایی

(در سوگ امام خمینی رحمة الله علیه در 14 خرداد)

آه و افســوس که خورشـید جهان آرا رفت             صبر و آرام و قرار از دل مــا یکجا رفت

شد سیه پوش وطن از غـم آن پیر مـــراد          درَ دریـای شـرف ، گوهــر بی همتا رفت

آنکه بَد دســت نوازشـــگر او بر سر مـــا          پر کشید از بر این امّت و بـی پروا رفت

شوق جنت غم ما را ز سرش بیرون کـرد         مطمئن بر کرم دوســت   از این دنـیا رفت

بشکست این قفس آن طائــر باغ ملکــوت         اوج بگرفت و به ســوی شجر طوبی رفت

آنــکه از او همه جا کاخ ســتم می لـرزید       بس که خون شد به دلش از ستم اعدا رفت

رهــبـر امــّت اســـلام ، خمینـی که بُود         هجرتش بر همـگان تلخ ، سـوی عقبا رفت

اشک از دیده روان همچو"خدایی" شب و روز     جملــه گویند که ای وای امــــام ما رفت

نوشته شده توسط : حاج فیض الله خدایی

دوش در فکر و خیال روی او                          بّد دلم آشفته چون گیسوی او

چشم من تا صبح دور از خواب بود                     همدم تنهائیم مهتاب بود

بسترم اندر میان ماهتاب                               با خیال آب می دیدم سراب

نام او بر روی قلبم باشتاب                          می نوشتم تا وُرا بینم به خواب

چون ندارم دسترس بر کام او                         ( عشقبازی میکنم با نام او )

لحظه ای گردیدم از خود بیخبر                         ناگهان دیدم که یار آمد ز در

با هزاران جلوه آمد در برم                              خویش را افکند اندر بسترم

گفت: برخیز ای به دام غم اسیر                  آنچه خواهی کام دل ، اکنون بگیر

واله و حیران شدم از دیدنش                         دست ها افکندم اندر گردنش

لب نهادم بر لب عاشق کُشش                        لمس کردم آن دو نار میخوشش

سِیر دستم چون به پائین تر رسید                  زنگ ساعت صبح را دادی نوید

جستم از جای و بدیدم یار نیست             خواب می دیدم ، کسی در کار نیست

نوشته شده توسط : حاج فیض الله خدایی

یاد ایـــــام جوانـــــی غـــــم نشانــــد بر دلـــــم           می خورم افسوس از بگذشته بی حاصلم

مال و عمرم صرف شد در پای یاران دو روی             شد پشیمانـــی نصیب از سعــی های باطلم

ســاده بودم ، مـــار پروردم درون آسـتین                  بیــخبــر از آنــــکه ســـمَ مـــار باشــد قاتلم

من که بودم ســـــال ها از هر نظــــر فرمانـروا             حــــالیا فرمانبــــــر فرمــــاندهــــی ناقابلم

گوهـر و خرمهره اندر دست نااهلان یکی است           دست من کـــوتاه از گوهـــــــرشناس قابلم

من به مــــردن  راضیم ، اما نمـی آیــد اجـــــل          تا مگــــر اندر اجـــــل باشد شفـــای عاجلم

ای "خدایی" صبــــر کن! الصَبـــر مفتاح الفرج!           کــیــفـــــر هرکس دهد پــروردگــــار عادلم

نوشته شده توسط : حاج فیض الله خدایی

آنکه پرورد مرا از دل و جــان مادر بود                آنکه مهرش همه جا بود عیان مادر بود

آنکه پسـتان به دهانــم بنــهاد از ره مهــر                 بخورانـید مـرا شـــیـره جــان مادر بود

آنکه شب ها سر گهواره من تا به سحـــر                بود بیدار و به حالــم نگـــران مادر بود

آنکه دســتم بگــرفت و قدمــی چند ببــرد                تا شدم در همه ســو تیز روان مادر بود

آنکه الفاظ نهادی به دهانـــم شــب و روز                تا بیاموخت به من رســم زبان مادر بود

آنکه خود گرسنه خوابید و به من داد غذا                لقمه بگرفت و نهادم به دهــان مادر بود

آنکه بــُد روشــنـــی محــفل مـا از رخ او                لیک ناگـــاه شد از دیده نهــان مادر بود

آه و افـســــوس ورا قــدر نمی دانـســـتـم                تا که رفت از کفم آن دّر گران مادر بود

ای کــه باشد به سـرت سایه مادر بشناس                قدر او را که رفـــاه دو جهـان مادر بود

آنکه صــدها چــو "خدایی" نتواند که آرد               حقّ یک زحمت او را به بیـان مادر بود